Stwosz, Stosz, Stvos, Wit, właściwie Veit Stoss (ok. 1447-1533), niemiecki rzeźbiarz, malarz i grafik - wybitny przedstawiciel późnego gotyku. Pochodził z Horb (południowa Szwabia). Wykształcony w Strasburgu w latach 60. XV w., przejął cechy monumentalnego realizmu działającego tam wówczas Mikołaja z Lejdy. Jednocześnie w zakresie kompozycji plastycznej ulegał wpływom malarstwa niderlandzkiego z kręgu R. van der Weydena. Głębia uduchowienia i wizyjny nastrój dominowały w twórczości Stwosza nad elementami realizmu oraz wątkami narracyjnymi.

Artysta pracował w drewnie i kamieniu po mistrzowsku traktując oba tworzywa, co uwidaczniało się zwłaszcza w drapowaniu przedstawianych szat. Przed 1477 Stwosz przybył do Krakowa, by wykonać ołtarz Zaśnięcia NMP (zwany Mariackim) w kościele Mariackim - ukończył go w 1489.

Inne prace z czasu pobytu w Polsce: płaskorzeźba Ogrójec (ok. 1485), krucyfiks dla H. Slackera w kościele Mariackim (ok. 1491) oraz rzeźby sepulkralne - nagrobek króla Kazimierza IV Jagiellończyka (ok. 1490-1492, katedra na Wawelu), tumba biskupa Piotra z Bnina (1493, katedra we Włocławku), płyta prymasa Z. Oleśnickiego (1495, katedra w Gnieźnie).

W 1496 Stwosz przeniósł się do Norymbergi, której już nie opuścił. Z tego okresu pochodzą m.in.: ołtarz dla kościoła w Schwazu (1500-1503) i malowane części tryptyku dla kościoła w Münnerstadt (ok. 1504), a w samej Norymberdze: Pozdrowienie Anielskie w kościele Św. Wawrzyńca (1518), krucyfiks dla M. Wickla (1520), poliptyk dla kościoła Św. Salwatora, obecnie w Bambergu (1520-1523).

Stwosz był twórcą wszechstronnym - oprócz rzeźby, malarstwa i grafiki podejmował się także prac architektonicznych i inżynieryjnych.