„Jego lekkie pióro i bogactwo ducha zachwyca...”

Juliusz Słowacki

(1809-1849)

Uznany został za drugiego wieszcza polskiego. Był twórcą nowoczesnego dramatu polskiego, poetą, epistolografem, myślicielem. Jego filozofia genezyjska stanowiła swoistą odmianę romantycznej kosmogonii i historiozofii. Wzrastał w środowisku elity kulturalnej Krzemieńca i Wilna. Na Uniwersytecie Wileńskim studiował prawo. W 1829 r. wyjechał do Warszawy, gdzie pracował jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, i w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego.  W tym czasie pisał wiersze patriotyczne ("Oda do wolności", "Hymn" i inne). W 1831 r. wysłano go do Paryża z misją dyplomatyczną. W 1832 r. wydał w dwóch tomach "Poezje", w których zamieścił powieści poetyckie np: "Żmija", "Hugo", "Arab", tragedie np: "Maria Stuart". Pobyt w Genewie (1832-1834) i przeżycia z tego okresu utrwalił w poemacie "W Szwajcarii" oraz w lirykach. W tym czasie powstały także dramaty: "Kordian", "Balladyna", "Horsztyński". Słowacki podróżował do Włoch, potem był w Grecji, Egipcie i Palestynie. Wrażenia z wędrówek zamknął w utworach: "Hymn o zachodzie słońca", "Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu", "Anhelli". Od 1840 r. stale mieszkał w Paryżu. Rozwinął tzw. doktrynę genezyjska, wyjaśniającą część świata za pomocą argumentów zaczerpniętych z różnych gałęzi nauki. Genezyjski mesjanizm Słowackiego tłumaczył klęski i cierpienia Polski jako szczególny rodzaj doświadczenia, skłaniającego naród do wielkiego wysiłku duchowego na drodze ku samodoskonaleniu. Pisarz był wielkim nowatorem i znakomitym artysta słowa. Niezupełnie rozumiany przez współczesnych, stawał się nieraz celem ostrych ataków. Słowacki jest autorem poematu dygresyjnego "Beniowski" oraz 26 dramatów. Polemizował z Zygmuntem Krasińskim w utworze "Odpowiedź na 'Psalmy przyszłości'", w których prymatowi arystokracji w rozwoju społecznym przeciwstawił rewolucyjną postawę ludu. Zmarł w 1849 roku na gruźlicę. Jego prochy zostały przewiezione do Polski w 1927 r. i złożone obok Mickiewicza na Wawelu.